Editie 2017

Edith Dekyndt werkt met video, beeldhouwkunst, installatie, tekeningen en geluid om tijdloze thema’s als licht, tijd en ruimte op de meest subtiele manieren aan de orde te stellen. In al haar werk toont ze een diepgaande interesse in fysieke fenomenen en vluchtige gebeurtenissen door aandacht te besteden aan materialen en hun vergankelijke aard. Ze transformeert haar zintuiglijke waarnemingen tot een conceptueel rijke en materieel geëngageerde visuele taal.

Het werk They Shoot Horses dat Edith Dekyndt voor de BelgianArtPrize maakte, klemt de toeschouwer tussen een reusachtig fluwelen gordijn doorboord met stalen spijkers en een scherm waarop archieffilmpjes worden getoond van de sardonische ‘Marathon Dances’ uit de jaren 30. Het luxueuze fluweel dat doet denken aan het zware gordijn in de concertzaal dat valt na de opvoering staat in schril contrast met het harde en koele van de spijkers die spietsen door de stof. De installatie refereert aan het ‘ijzeren gordijn’ dat de zuidelijke toegang van het Paleis voor Schone Kunsten blokkeert sinds de terreuraanslagen in Brussel, en meer algemeen aan de rijzige afsluitingen die overal ter wereld worden opgetrokken. Het werk linkt ook de geschiedenis van realityshows met de huidige samenleving. In de archieffragmenten die koppels tonen die dagenlang dansen tot ze erbij neervallen om gratis te kunnen eten en kans te maken op een geldprijs, ziet Dekyndt een resonantie met de situatie waarin vele minder bedeelden zich vandaag bevinden.

Edith Dekyndt leeft en werkt in Brussel en Berlijn. Recent stelde ze o.a. tentoon op de Riga International Biennal of Contemporary Art (2020), in de Kunsthalle in Hamburg (2019), de Belgian Contemporary Art TANK in Shanghai (2019), op de 57e Biënnale van Venetië (2017) en in Wiels te Brussel (2016).

Het Italiaans-Belgische kunstenaarsduo bestaande uit Simona Denicolai en Ivo Provoost werkt met animatie, objecten, installaties, performances, video en editing. Het duo stelt procesmatige samenwerkingsprotocollen voor, waarbij een medeplichtigheid ontstaat met acteurs die niet verbonden zijn met de kunstwereld maar wel onderdeel zijn van de werelden die ons omringen. Vaak gebruiken de kunstenaars bestaande elementen van een context, om ze te verbinden of te dissociëren en een eigen taal te formuleren. Ze functioneren bij voorkeur als bemiddelaar tussen deze elementen die ze via hun eigen vormen een dialoog laten aangaan. Het is deze positie van tussenpersoon die hen het meest interesseert: Wat is de rol van de kunstenaar in de intieme en politieke samenleving?

Het project EYELINER dat Denicolai & Provoost voor de BelgianArtPrize bedachten, focust op voorwerpen die worden geëtaleerd in vitrines van kleine handelaren en op raamkozijnen, en dus op de mensen die ze daar neerzetten. Deze voorwerpen geven een diepere inkijk in de coulissen van de stad.

Het kunstenaarsduo Denicolai & Provoost woont in Brussel en werkt sinds 1997 samen. Ze hadden tentoonstellingen in internationale instellingen als het S.M.A.K. Gent (2005 en 2021), Le Carré, Château-Gontier (2008), Le plateau Frac Ile-de-France, Parijs (2011), Le Quartier, Quimper (2015), het M HKA, Antwerpen (2016), Spazio Ridotto, Venetië (2016), Brno Biennial( 2016). Hun werk maakt deel uit van private en publieke collecties in België en Frankrijk.

Otobong Nkanga’s multidisciplinaire praktijk omvat tekenen, fotografie, installatiekunst, video en performance en focust op de onderlinge verbanden tussen omgeving, architectuur en geschiedenis. Bezorgdheden over land, natuurlijke grondstoffen en architectuur, de waarden die ermee gepaard gaan en de dynamische staat van de herinnering worden in haar kunst met elkaar verbonden. Deze overwegend politieke onderwerpen zijn opgenomen in poëtische combinaties van autobiografische en collectieve verhalen, herinneringen en concepten.

Voor de BelgianArtPrize verkende Otobong Nkanga de noties van corrosie, oxidatie, doordrenking en contaminatie. In Steel to Dust – Slow Growth experimenteerde ze met de kristallisatie van textiel. In In a Place Yet Unknown liet ze het textielwerk langzaam doordrenken met een vloeistof waardoor het gedicht dat er in geweven is gecontamineerd werd. En in Steel to Rust – Resistance sneed ze met een laser een verroeste stalen plaat uit, om zo een corrosie-effect op te roepen. Nkanga bekijkt deze veranderingen in het licht van wat er zich afspeelt in onze samenleving die schijnbaar met ijzersterke waarden onderbouwd is, maar waarin (on)zichtbare mechanismen aanwezig zijn als corrosie, kristallisatie van ideologieën en het ontstaan van nieuwe structuren.

Otobong Nkanga woont en werkt in Antwerpen. Ze had solotentoonstellingen in o.a.: MoMA New York (2024), Gropius Bau Berlijn (2020), Zeitz Museum of Contemporary Art Africa Kaapstad (2019) en Tate Modern Londen (2015). Nkanga kreeg de Special Mention Award op de 58e Biënnale van Venetië in 2019.

Maarten Vanden Eyndes artistieke praktijk omvat sculpturen, fotografie en installaties en is vaak contextgebonden. De kunstenaar stelt zich vragen bij de veranderingen die globalisering met zich meebrengt. Wat is vooruitgang? Gaan we vooruit? Waar naartoe? En waarom zijn we eigenlijk beginnen bewegen? Zijn werk situeert zich precies op de grens tussen verleden en toekomst; soms blikt hij vooruit naar de toekomst van gisteren, soms kijkt hij terug naar de geschiedenis van morgen.

Voor de BelgianArtPrize tekende Maarten Vanden Eynde een driehoek tussen de handel in katoen en uranium, het mercantiele verleden van België en het vermogen van elke mens om de geschiedenis te herschrijven. Hij toonde drie werken die deel uitmaken van Triangular Trade, een langlopend onderzoeksproject: Ils ont partagé le monde maakte hij samen met de Congolese schilder Musasa. Er staan de belangrijkste grondstoffen op die aan de basis liggen van de wereld zoals we die kennen. The Gadget is een gekantkloste 3D-versie van de allereerste atoombom en verwijst naar de significante link tussen katoen en uranium. De installatie Around the World, een bobijn in de vorm van een raket, staat symbool voor de beduidende rol die katoen speelt op een globale schaal.

Maarten Vanden Eynde werkt in Brussel en Saint-Mihiel (Frankrijk). De voorbije jaren stelde hij tentoon in o.a. de Triënnale van Brugge (2024), Z33 (2023), La Kunsthalle Mulhouse (2022), Mu.ZEE  (2021), de Biennale van Lubumbashi (2015) en Manifesta9 in Genk (2012). In 2005 richtte hij samen met Marjolijn Dijkman het mobiele kunstenplatform Enough Room for Space op. Vanden Eynde behaalde ook een doctoraat aan de Universiteit van Bergen in Noorwegen.