Editie 2015

Hamza Halloubi is gefascineerd door de ruimte tussen fictie en documentaire. In zijn werk creëert hij verhalen die ergens tussen de persoonlijke en de collectieve geschiedenis in zitten. Het is een persoonlijke kijk op een gebeurtenis, met een subjectieve benadering die de officiële visie in vraag stelt. Halloubi is ook geïnteresseerd in de grammatica en de semiotiek van film en taal. In zijn films ontwikkelt hij een esthetiek waarbij hij de interne poëzie van menselijke ontmoetingen met een conceptuele aanpak probeert te combineren.

Ivre à Tunis is een boek met korte teksten en fotogrammen die Halloubi ontleende aan een videofilm met een nachtscène waarin een jongeman de vlucht van de dictator Ben Ali viert. De videoinstallatie Late gaat over de intellectueel Edward Said. Het is een artistieke kijk op de intellectuele reis van een schrijver. Passage is een video die Halloubi in Jeruzalem filmde. De camera zat voor het grootste deel in Halloubi’s zak wanneer hij een bezoek bracht aan de Al-Aqsa Moskee in het oude centrum van de stad. Dit vrij abstracte beeld met op de achtergrond stadsgeluiden, waaronder de gebedsoproep van de muezzin, geeft aan de gewone wandeling bijna iets mystieks.

Hamza Halloubi woont en werkt in Brussel, Amsterdam en Tanger. Hij studeerde beeldende kunst aan La Cambre en vervolledigde zijn studies aan het HISK te Gent en de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam. Hij had solotentoonstellingen bij o.a. Argos in Brussel (2021), Museum De Pont in Tilburg (2020) en A Tale of A Tub in Rotterdam (2016). Zijn werk maakte ook deel uit van groepstentoonstellingen bij o.a. S.M.A.K. in Gent (2019), SCHIRN KUNSTHALLE FRANKFURT (2018), Witte de With in Rotterdam (2016) en EYE Filmmuseum in Amsterdam (2016).

Katrin Kamrau verzamelt niet zomaar voorwerpen, prints en foto’s. Ze stelt ze op in de ruimte zodat je als toeschouwer wordt uitgedaagd om stil te staan bij het gebruik van deze beelden in de media en de samenleving van vroeger en nu.

In het werk SPEKTRUM*objekt18(portrait)II uit 2015 zie je 43 portretten die elk een percentage geel (Y) of magenta (M) te veel of te weinig bevatten. Deze prints zijn gebaseerd op de schematische voorstelling van een kleurdiagram die fotografen vroeger gebruikten om in een hoog tempo zo neutraal mogelijke foto’s te maken. Voor Kamrau is dit een uitdrukking van een typisch westers denkpatroon. Dit denkpatroon brengt ze ook aan het licht in SPEKTRUM*shelf uit 2013. Zes rekken met foto’s zoomen in op een parameter van de fotografie: de tijd, de blik van de toeschouwer, de waarneming, het licht, de compositie, … Als je het geheel bekijkt, merk je dat de fotograaf een zekere macht uitoefent op de persoon die voor de camera staat. Voor Testreihe I – VI uit 2015 reconstrueerde Kamrau een compositie uit een testafbeelding in het interactieve decor van een studio. Je kon op dezelfde plaats gaan staan als het model in de originele afbeelding. Zo betrok Kamrau je niet alleen bij het kunstwerk, maar liet ze je er ook deel van uitmaken.

Katrin Kamrau woont en werkt in Antwerpen. In 2013 studeerde ze af aan het HISK te Gent. Ze nam deel aan groepstentoonstellingen in o.a. het M HKA te Antwerpen, het ikob in Eupen, het Künstlerhaus in Bremen en het Haus der Photographie in Deichtorhallen. In 2010 ontving ze de ‘gute aussichten – junge deutsche fotografie’-prijs en in 2014 de GWK Art Prize.

In Bozar presenteerde Lola Lasurt drie werken. In de Rotonde Bertouille toonde The Match (2014) de voetbalwedstrijd uit 1976 waarbij getrouwde vrouwen tegen vrijgezelle vrouwen speelden op het jaarlijkse feest van de Spaanse communistische partij. Verder in de tentoonstelling ontdekte je het stripboek A Visit to the CP Nel Museum with Mo. Mo is de Zuid-Afrikaanse striptekenaar Mogorosi Motshumi (°1955), een van de belangrijkste vertegenwoordigers van het Zuid-Afrikaanse stripverhaal in de laatste jaren van de apartheid. Lasurt en Motshumi leerden elkaar kennen tijdens Lasurts residentie bij Greatmore Art Studios in Kaapstad. Ze bleven contact houden. Het kunststripboek toont fragmenten van hun briefwisseling. De videoinstallatie Double Authorization (2014) ontstond op het kruispunt van twee verhalen verbonden aan herdenking in de openbare ruimte (enerzijds een monument voor de anarchist en pedagoog Francesc Ferrer i Guàrdia, anderzijds een plein in Mont-roig del Camp dat in 1979 van Plaça del Generalísimo Franco omgedoopt werd tot Plaça de Joan Miró).

Lola Lasurt woont en werkt in Gent. In Spanje volgde ze allerlei academische opleidingen en artistieke cursussen. In 2014 vervolledigde ze haar opleiding aan het HISK in Gent. Ze had solotentoonstellingen in o.a. Fundació Miró in Barcelona (2014) en Espai Dos, Arts Visuals in Terrassa (2012). Haar werk was ook te zien in Manifesta 15 in Barcelona (2024), Fotonoviembre Biennial in Tenerife (2023),  Bethanien Berlijn (2016) en Netwerk Aalst (2016).

Voor hun installatie in Bozar lieten fotografen Max Pinckers en Michiel Burger zich inspireren door een verzameling van Brits propagandamateriaal over de opstand van de Mau Mau-beweging die zich richtte tegen de Britse koloniale overheid tussen 1952 en 1960. Volgens Pinckers en Burger zijn beelden door hun visuele taal altijd politiek geladen. De installatie en het bijhorende fotoboek toonden een beeldencorpus dat uit verschillende delen bestond die met elkaar in dialoog gingen. Het werk bevond zich tussen twee tegenstrijdige strategieën: de koloniale propaganda en de hedendaagse Keniaanse voorstelling van de Mau Mau. In de Britse propaganda werden de Mau Mau als beesten voorgesteld. Wat contrasteerde met de hedendaagse Keniaanse voorstelling van de Mau Mau die als vrijheidsstrijders worden geprezen.

Met dit werk toonde het duo een visuele interpretatie van een stuk geschiedenis dat in extreme mate door ideologie is bezoedeld. De kunstenaars wezen op de invloed die beelden hebben en op hun manipulatieve kracht om de geschiedenis vorm te geven.

Max Pinckers woont en werkt in Brussel. In 2012 behaalde hij zijn master in de fotografie aan het KASK in Gent waar hij in 2021 ook een doctoraat in de kunsten behaalde. Zijn werk werd getoond in o.a. het Asama International Photo Festival in Miyota, Japan (2022), het Fotomuseum in Winterthur (2021), het fotomuseum in Antwerpen (2017), MOCAK in Krakau (2016) en het Philadelphia Museum of Art (2015).

Michiel Burger woont en werkt in Antwerpen. Hij behaalde een bachelor in de fotografie aan de Artez Hogeschool voor de Kunsten in Enschede en een master aan het Frank Mohr Institute in Groningen. Zijn werk was te zien in o.a. het Fotomuseum in Antwerpen (2022), het STUK in Leuven (2020) en het New York Photo Festival (2011).

Hana Miletić reflecteert op kwesties van representatie en sociale reproductie door verbanden te leggen tussen fotografie en weven. De kunstenares modelleert haar geweven textiel naar haar foto’s die reparaties in de openbare ruimte documenteren. Miletić gebruikt het weefproces – dat veel tijd en toewijding vergt – als een manier om bepaalde economische en sociale omstandigheden op het werk, zoals versnelling, standaardisatie en transparantie, tegen te gaan.

In Bozar organiseerde Miletić elke dag live lezingen uit de dichtbundel Tenir Paroles, een bundel gebaseerd op songteksten van La Frénétick, een collectief van jonge Brusselse rappers waarvan Miletić mentor was. Elke dag werd de bundel voorgelezen door een ander individu die op haar of zijn persoonlijke, sociale context reageerde door middel van gestileerde vormen van taal. Speciaal hiervoor richtte Miletić een lees- en luisterruimte in. Op die manier zocht Miletić naar een manier om de ruimtelijke en tijdelijke middelen van een kunstenhuis te delen.

Hana Miletić woont en werkt in Brussel. Ze studeerde genderstudies en behaalde een master kunstwetenschappen en archeologie aan de VUB in 2005. Daarna studeerde ze fotografie in Amsterdam en behaalde ze een master beeldende kunst aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Antwerpen. Ze had solotentoonstellingen in o.a. XYZ Collective in Tokyo (2024), MUDAM Luxembourg (2022), Kunsthall Bergen (2021) en WIELS Brussel (2018). Haar werk was ook te zien in Manifesta 14, Prishtina (2022), 4th Art Encounters Biennial in Timișoara (2021) en Kunsthalle Wien (2020). In 2021 won ze de 22^e Baloise Art Prize.

Volgens Emmanuelle Quertain hebben we de neiging om te academisch over schilderkunst na te denken. De essentie van kunst steunt niet alleen op technische vaardigheid, maar vooral op het bieden van een perspectief op de werkelijkheid.

In Bozar probeerde Quertain de broze grens tussen schilderij en ruimte aan te tonen. Dat leidde tot schilderijen die in diptiek eenzelfde fotografische ruimte toonden, telkens geplaatst in een ‘binnen-’ en ‘buiten-‘ omgeving. Alles baadde in dezelfde kleur, ongeacht de context. Met allerlei kunstmatige nuances paste Quertain haar schilderijen aan de ruimtelijkheid van de zalen aan. Ze leidde je blik naar noties van warmte en koude, neutraal en getint en bracht je naar het punt waarop je oog het schilderij en de ruimte met elkaar verbond. Op dat esthetische ogenblik zag je de ruimte en de werken met nieuwe ogen.

Emmanuelle Quertain woont en werkt in Brussel. In 2010 studeerde ze af aan de École de Recherche Graphique en in 2013 was ze resident in het WIELS. Ze had solotentoonstellingen bij o.a. EMERGENT in Veurne, KRIEG in Hasselt en CC Strombeek. Haar werk was ook te zien in groepstentoonstellingen in het S.M.A.K. in Gent en het Roger Raveelmuseum in Machelen-aan-de-Leie. Quertains werk maakt deel uit van verschillende openbare collecties zals MAC’S Grand-Hornu en M Leuven.

Emmanuel Van der Auwera bevraagt onze visuele geletterdheid: Hoe werken beelden van de hedendaagse massamedia op verschillende publieken en met welk doel? Hoe bepalen bestaande codes en conventies de framing van gebeurtenissen en hun opname in ons collectieve geheugen? Van der Auwera’s werk reflecteert over de ketens van productie en consumptie van beelden en de verantwoordelijkheid die inherent is aan het kijken.

In Bozar presenteerde Van der Auwera de film A certain amount of clarity (2013). De film bestaat uit videoboodschappen die op het internet werden gepost. Elke video toont een tiener en zijn emotionele reacties bij het kijken naar een YouTubefilmpje over een echt gepleegde moord. De emoties variëren van morbide passie tot afschuw, twijfel en nieuwsgierigheid. Je ziet geen beelden van de originele film, enkel de reacties die de film uitlokte. Bij de montage wisselde Van der Auwera gezichtsuitdrukkingen vol afschuw af met re-ensceneringen en verklaringen als bij een getuigenis in de rechtbank.

Emmanuel Van der Auwera woont en werkt in Brussel. Hij is de eerste winnaar van de Goldwasserschenking uitgereikt door WIELS en de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België. Hij had solotentoonstellingen in Haus der Elektronischen Künste in Basel, IKOB in Eupen en Le Botanique in Brussel. Van der Auwera nam ook deel aan groepstentoonstellingen in het Palais de Tokyo in Parijs, de Pinakothek der Moderne in München, KW Institute for Contemporary Art in Berlijn, Kunsthal Charlottenborg in Kopenhagen en de 8^e Yokohama Triennale.

Hannelore Van Dijck tast oppervlakken af in haar houtskooltekeningen. Het diepe zwart van de houtskool is verfijnd en fragiel. Het tijdelijke karakter van de tekening bekrachtigt de poëtische kwaliteiten van het broze tekenmateriaal. Door het behoud niet na te jagen, wordt de tekening bezield met een ultieme kwetsbaarheid. Met tekeningen die de hele ruimte vullen, duidt Van Dijck de originele architectuur van een locatie en probeert ze een nieuw soort ruimte te creëren. Ook in het werk dat ze speciaal voor de ruimtes van het Paleis voor Schone Kunsten maakte, duidde Van Dijck de architectuur van de tentoonstellingsruimte. De kunstenares beschouwde de ervaring van het tentoonstellingsbezoek als een wandeling. Met een tunnel bakende ze een transit af in de wandelroute doorheen het Paleis en verhief zo de wandeling tot kunstwerk.

Hannelore Van Dijck woont en werkt in Geel. Ze studeerde Beeldende Kunst aan Sint-Lucas in Gent en had solotentoonstellingen in o.a. Musée d’art contemporain in Lyon (2019). Daarnaast was haar werk ook te zien in Be-Part Waregem (2017), Fundació Joan Miró in Barcelona (2015), Drawing Centre in Diepenheim (2014) en Voorkamer in Lier (2012).

Floris Vanhoof is geïnteresseerd in de hybride vorm van muziek, foto en film. Zijn inspiratiebronnen zijn de structurele film en de vroege elektronische muziek. De kunstenaar maakt zijn instrumenten en installaties zelf en verkent het grensgebied tussen beeld (film of dia’s) en licht (projectie).

Voor Stripes paste Vanhoof de ‘phase-shifting’-techniek toe op film. Steve Reich en Brian Eno gebruikten in hun muziek deze techniek voor bandrecorders. Eindeloze variaties van elkaar overlappende horizontale strepen geprojecteerd door 16 mm-projectoren veroorzaakten een bijzonder optisch effect. In zijn tweede installatie gebruikte Vanhoof vier dia-projectoren om aan de hand van een serie foto’s van monsterlijke hoofden je aandacht te vestigen op het proces van het kijken zelf. Hiermee experimenteerde hij met de traagheid van het oog, met macrobeelden en met de korrel van de film. Net zoals Stripes, waarbij de strepen nu eens scherp, dan weer wazig waren en op je oogspieren inwerkten, zorgde ook deze tweede installatie voor interactie met je lichaam en je perceptie.

Floris Vanhoof woont en werkt in Antwerpen. In 2005 behaalde hij een master in de audiovisuele kunsten, specialiteit experimentele film aan Sint-Lukas in Brussel. Hij had solotentoonstellingen in o.a. CINEMATEK in Brussel (2020) en de Warande in Turnhout (2018). Zijn werk was ook te zien in groepstentoonstellingen in De Brakke Grond in Amsterdam (2024), Kunsthal in Rotterdam (2019), De Centrale in Brussel (2017), S.M.A.K. in Gent (2016), Netwerk Aalst (2015) en Museum Dhondt-Dhaenens in Deurle (2013).