Editie 2013

Zoals in haar geïmproviseerde muziek opgebouwd uit loops, saturatie en verstoringen, bestaat de artistieke praktijk van Félicia Atkinson uit arrangementen, improvisaties, visioenen en inbreuken, waarin visuele elementen, tekst en geluid samengebracht worden. Deze installaties, vaak op de grond of tegen een muur, kunnen worden gezien als overblijfselen van een mentaal pad of als kleine, mysterieuze bouwsels. Haar vaak abstracte schilderijen, tekeningen en sculpturen zijn beïnvloed door de Amerikaanse schilderkunst (Morris Louis, Cy Twombly, Richard Tuttle) en geïnspireerd op avant-gardistische expressievormen waarin toeval en structuurloosheid een rol spelen (Fluxus, John Cage, La Monte Young).

De installatie die Atkinson maakte voor de Young Belgian Art Prize, THROUGH THE QUIET AXIS, ALL THE ROADS ARE CIRCULAR, verwijst naar een vrij lang, kosmisch en contemplatief klankstuk dat ze twee jaar geleden componeerde en is een hommage aan de Amerikaanse schilder Lowry Burgess. De installatie bestaat uit verschillende componenten (aquarellen, grote doeken, beeldhouwwerken, een boek) en uit diverse materialen (hout, klei, papier, zijde, archiefbeelden…). Het gegeven van de lus, de metamorfose van tekening naar beeldhouwwerk, de golf, de abstractie, de verplaatsing van het atelier naar de tentoonstellingsplaats, het refrein, het toeval, de verbeelding, de improvisatie als voorwerp, het plan, de drempel: stuk voor stuk zijn het kwesties die door de installatie worden aangekaart.

Félicia Atkinson woont en werkt in Brussel. Naast haar studies antropologie en hedendaagse dans voltooide ze ook studies aan de École nationale supérieure des beaux-arts in Parijs. Haar werk was o.a. te zien in de Kunsthalle Charlottenborg in Kopenhagen, Komplot in Brussel, Overgaden in Kopenhagen, CAC La Criée Centre d’Art in Rennes en MUCA ROMA in Mexico City. Atkinson bracht ook een dozijn platen en boeken uit, meestal bij Shelter Press.

Céline Butaye beschrijft haar werken als “gekleurde verwachtingen”, reflecties over tijd en ruimte, “ze proberen een ‘herinnering aan het heden’ te zijn (concept van Henry Bergson), om het te kunnen vereeuwigen. De ontdekking, het verlies, de vergetelheid, de herinnering, de verwachting, toevalligheden, begin en einde, grenzen, veranderingen, fouten en de tegenstelling tussen origineel en replica bepalen haar werk.

 Réflexions. Special relativity; Chasing a beam of Light (2013), een reeks delicate werkjes die Céline Butaye maakte voor de Young Belgian Art Prize, toont een verzameling van lichtstralen en zelfgemaakte prisma’s in verschillende maten, ondoorschijnend en transparant, met en zonder kleurstof. Butaye maakte ze met epoxyhars en polyester, soms met kleurstof en veel schuurpapier. Elk prisma bevat, breekt, weerkaatst en visualiseert licht. Sommige prisma’s breken het licht op in zijn spectrale kleuren, andere voegen er kleur aan toe, schijnen in het donker of projecteren gewoon schaduwen. Op een site-specifieke manier zijn groepen lichtzoekers verspreid over de ruimte. De vloer en de architectuur vormen de voetstukken voor de prisma’s.

Céline Butaye woont en werkt in Gent. Ze studeerde Experimentele Grafische Vormgeving & Schilderkunst aan LUCA in Gent en is laureaat van het HISK in Gent.

Het werk dat Shelly Nadashi voor de Young Belgian Art Prize maakte, bestaat uit een reeks grote pot-posters, vogelverschrikker-poppen en een video. De vogelverschrikkers zijn klein, maar groot genoeg om kleine kinderen nieuwsgierig of bang te maken. Door een gat in hun rug kan iemand bezit van hun lichaam nemen en hen in beweging zetten. De reeks posters toont een pot die in verschillende houdingen zijn schaduw op het papier werpt en die op zo’n manier in verf werd vastgelegd dat het doet denken aan primitieve druktechnieken. De vogelverschrikker-poppen en de pot-posters staan op verschillende manieren met elkaar in verbinding. De film A Place for Commas and Dots verbindt ritmische beweging en een abstracte verbeeldingswereld met gesproken tekst. De film vertelt het verhaal van Mishka Kapoot, een naar Brussel uitgeweken pooier uit de Sovjet-Unie. De monoloog, verteld door de kunstenaar, is langdradig, overdreven ingewikkeld en bovenal vulgair, en beschrijft hoe Mishka een dreigbrief dicteert die geadresseerd is aan de vrouw van een van zijn handlangers. De complexiteit van Kapoots amorele vertelling wordt geïllustreerd en gecontrasteerd met de tollende beweging van een voorwerp in papier-maché, waar laag-bij-de-grondse taal en HD technologie elkaar treffen.

 Shelly Nadashi woont en werkt in Brussel. Ze volgde les aan The School for Visual Theatre in Jeruzalem en behaalde een Master aan de Glasgow School of Art. Nadashi stelde tentoon in o.a. Manifesta 11 (2016), Dortmunder Kunstverein (2016), Extra City Kunsthal (2016), New Museum Triennial (2015) en resideerde in Palais de Tokyo (2014) en Wiels (2011).

Met iets van een fysicus, dan weer van een experimenteel musicus op zoek naar het juiste geluid, presenteerde Fabrice Pichat voor de Young Belgian Art Prize twee installaties die zijn onderzoek over trillingen verder uitwerken. In Musique moins mélodie worden trillingen van lage frequentie doorgegeven aan een structuur gemaakt van bouwhekken en schuim. In zijn experimentele film dempt Pichat geleidelijk het volume van de toon die de hekken voortbrengen en tracht hij de stilte zo dicht mogelijk te benaderen terwijl visueel de afrastering van de hekken onscherp lijkt en golfbewegingen zichtbaar zijn. In Construire, reconstruire worden stukken van een gebroken glasplaat op zwarte metalen platen blootgesteld aan een constante trilling. De stukken glas kunnen worden bewogen om de originele vorm te herstellen, wat dankzij de eenvoud van het model puur op het zicht kan worden gedaan. Pichat verwijst in dit werk naar de controlekamers in fabrieken waar een operator zich achter een glazen tussenwand bevindt en de ruimte van op een afstand manipuleert, observeert en test. In zijn opstelling werd de positie van de operator, hier het publiek, opnieuw geëvalueerd doordat hij geen controle heeft over de ultratrage bewegingen van de glazen elementen.

Fabrice Pichat woont en werkt in Brussel. Hij behaalde in 2015 zijn diploma aan de École d’Art van Annecy. Daarna zette hij zijn studies voort aan onderzoeksgroepen als Mots de passe Mots d’ordre, kreeg hij een onderzoeksbeurs van Le Pavillon, Palais de Tokyo en een beurs en productieatelier van de Jan van Eyck Akademie in Maastricht.

Sinds 2005 werkt Jasper Rigole aan zijn multimediale project Het Internationaal Instituut voor de Conservatie, Archivering en Verspreiding van Andermans Herinneringen (IICAVAH). In dit project staat zijn archief van 8mm-films, foto’s en voorwerpen centraal. Deze steeds groeiende verzameling bestaat uit gevonden ‘egodocumenten’, voornamelijk afkomstig van rommelmarkten en tweedehandswinkels. Deze herinneringsdocumenten verwerkt de kunstenaar via foundfootage-technieken zoals ‘cut & paste’ tot autonome kunstwerken. Voor de Young Belgian Art Prize toonde Rigole twee filminstallaties, Temps Mort en Attraction, die telkens een categorie behandelen van zijn archief van 8mm-beelden.

Jasper Rigole studeerde in 2004 af aan de afdeling film van het KASK in Gent en behaalde er later ook een doctoraat en postdoctoraat in audiovisuele kunst. Hij had solotentoonstellingen in S.M.A.K. in Gent (2009), Z33 in Hasselt (2015) en de brakke Grond in Amsterdam (2015). Zijn werk werd ook getoond in Triënnale Brugge (2021), Kunsthal ExtraCity in Antwerpen (2021) en de Jiao Tong University in Shanghai (2013). Zijn films werden gescreend op festivals zoals IDFA (Amsterdam), IFFR (Rotterdam), BIEFF (Boekarest) en Courtisane (Gent).

Helmut Stallaerts is voornamelijk een schilder, maar maakt ook installaties, foto’s en films. De figuur van de nar komt regelmatig terug in zijn werk als reflectie op zijn positie van kunstenaar en het kunstenaarschap in het algemeen in onze maatschappij. De nar heeft een uitzonderlijke vrijheid in zijn relatie tot de heersende orde, hij kan bepaalde zaken aan de kaak stellen en het publiek inspireren. De heersende orde is minder en minder zichtbaar en in de complexiteit van de ‘maakbare’ neoliberale maatschappij, is het voor de nar alsmaar moeilijker zijn kunstje op te voeren. Stallaerts stelt zich de vraag hoe hij zich als kunstenaar tegenover deze situatie moet positioneren: welke artistieke uitdrukking is nog mogelijk in een context waar de illusie van snelheid en nieuwigheid, kunst als koopwaar, de drang naar image-building de overhand nemen en waar men al te vaak geconfronteerd wordt met onverschilligheid? De vraag naar macht en machtsverhoudingen komt vaak terug in Stallaerts werk.

Helmut Stallaerts woont en werk in Brussel. Hij studeerde in 2004 af aan de Lukas Academie in Brussel en vervolledigde zijn studies aan de Academie voor Schone Kunsten in Düsseldorf. Sinds 2011 geeft hij les aan LUCA, campus Sint-Lukas Brussel, afdeling Schilderkunst. Zijn werk was o.a. te zien in de Warande in Turnhout (2004), Mori Art Museum in Tokyo (2018), La Maison Rouge in Parijs (2012), Be-Part in Waregem (2008) en Museum Dhondt-Dhaenens in Deurle (2013).

Adrien Tirtiaux observeert de wereld en experimenteert ermee. Met zijn installaties en constructies tracht hij onze verhouding met de omgeving te vatten en te transformeren en ongemerkt de daarmee samenhangende symbolische socialisatieprocessen in vraag te stellen.

Voor de Young Belgian Art Prize maakte de kunstenaar het werk Mise à niveau, een lange muur van 1,65 m hoog die een impact had op de volledige tentoonstellingsruimte. Het werk ging gepaard met een voorstel aan de andere finalisten om het prijzengeld op te splitsen in 9 gelijke delen van 6.944,44€. In de finale versie van Mise à niveau geeft Tirtiaux het resultaat weer van zijn interacties met de andere kunstenaars, evenals zijn eigen ambivalentie tegenover zijn voorstel. Hij bestelde 1.500 betonblokken die nodig waren voor de constructie van de beoogde muur en gebruikte een deel ervan om zich af te sluiten in zijn ruimte. In dialoog met dit project toonde Tirtiaux twee interventies die hij in 2012 realiseerde en die getuigen van een gelijkaardig onderhandelingsproces. The Great Cut, gerealiseerd in het kunstencentrum Stroom in Den Haag eind 2012, is een voorstel aan 18 werknemers om hun werkruimte geleidelijk met 21% te amputeren, het equivalent van de besnoeiing op de begroting die het kunstencentrum in 2013 moest ondergaan. Het project MONUMENTALE ACADÉMIE reageert op de volgende verplaatsing van de École des Beaux-Arts van Tours. Tirtiaux stelde aan de professoren en studenten voor om een monumentale bol van 10m diameter te bouwen die zich over 3 verdiepingen uitzet.

Adrien Tirtiaux woont en werkt in Antwerpen en is opgeleid als architect. Hij had solotentoonstellingen in o.a. Kunsthalle Sao Paulo (2016) en IKOB in Eupen (2014). Zijn werk werd ook getoond in Triënnale Brugge (2024, 2021), M HKA in Antwerpen (2021, 2019), Marta Herford (2020), Middelheim Museum in Antwerpen (2018), Kunstverein München (2017) en de Appel in Amsterdam (2016). In 2018 kreeg hij de Mention Marc Feulien de la Fondation Marie-Louise Jacque van de Bernd Lohaus Prijs.

De installaties, tussenkomsten en collages van Philippe Van Wolputte tonen of suggereren de mogelijkheden van verlaten, verwaarloosde locaties die een belangrijke functie hebben in het geheugen en het sociale landschap van een stad en in zekere zin een eigen schoonheid bezitten. De kunstenaar legt de interpretatie van zijn ervaringen tijdens de interventies en de strikt persoonlijke manier om deze ruimten te bekijken, vast in foto’s, video’s en collages. In zijn installaties geeft hij een nieuw leven aan geheimzinnige locaties die hij tijdens zijn exploraties ontdekt. Hij onderzoekt de functionaliteit en de mogelijkheden door deze plaatsen om te vormen tot tijdelijke schuilplaatsen of werkplaatsen voor kunstenaars. In de beelden en documenten die hij van zijn interventies maakt, speelt hij met de fetisjen van de kunstdocumentatie. Daardoor lopen fictie en realiteit in elkaar over.

In zijn video Looking Back While Walking Forward volgt Van Wolputte een groep personages in een soort van fictieve documentaire en observeert nauwgezet hun stedelijke exploratietocht van achter de lens. Wat de ware reden is van hun verkenningstocht en wie deze mensen juist zijn, blijft in het ongewisse, wat zorgt voor een bevreemdend verstoppertjesspel tussen fictie en realiteit.

Philippe Van Wolputte woont en werkt in Antwerpen. Hij studeerde in 2006 af aan Sint-Lucas in Antwerpen. Van 2008 tot 2010 was hij kunstenaar in residentie aan de Rijksakademie van beeldende kunsten in Amsterdam. Zijn werk werd o.a. getoond in M HKA in Antwerp (2021, 2015), de Anthology Film Archives in New York (2019), het Kumu Art Museum in Tallinn (2016), SAVVY Contemporary in Berlijn (2013) en het Zentrum Paul Klee in Bern (2008).