Editie 2009

Nico Dockx drukt zijn fascinatie voor archivering, inventarisering, herinnering, databeheer en informatieoverdracht uit in en via verschillende media en methodes. Vaak doet hij dat niet alleen, maar gaat de uitdaging aan met kunstenaars van verscheidene disciplines.

In samenwerking met Helena Sidiropoulos gebruikte Nico Dockx de archieven van het Paleis voor Schone Kunsten als basismateriaal voor zijn installatie. Hij ging het geheugen en de geschiedenis te lijf van de plek waar hij te gast was en reflecteerde diepgaand over de manier waarop de instelling er door de jaren mee is omgegaan. “Van in het begin wilde ik een interdisciplinaire installatie ontwikkelen die functioneert als een ontvankelijke interventie op het ‘geheugen’ van het Paleis,” zei Nico Dockx. “Ik heb de plasticiteit gebruikt om een projectie van beeldreeksen te maken”.

Nico Dockx woont en werkt in Antwerpen en doceert aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten. Hij had residenties in o.a. de Künstlerhaus Bethaniën en DAAD te Berlijn. Hij toonde zijn werk in binnen- en buitenland en publiceerde meer dan veertig kunstenaarsboeken bij zijn onafhankelijke uitgeverij Curious. Hij is medeoprichter van verschillende interdisciplinaire projecten.

Jeroen Hollander zijn tekeningen bestaan uit kaarten van onbestaande steden en verbeelde communicatienetwerken. Dit boeit hem van kleinsaf. Zijn werken zijn met potlood en/of stift gemaakt, meestal op een A4-formaat of groter. Reeds jarenlang tekent hij op deze manier. “Wat is de de zin van een traject of lijntje?” vraagt Arbo Dench zich af. Dit is gerelateerd aan Hollanders zoektocht naar het ideale openbaar vervoer. “Waar moet een lijn rijden? Waar moet ze stoppen? Hoe kun je comfortabel reizen?”

Jeroen Hollander woont en werkt in Schaarbeek. Hij werd toevallig ontdekt door Jan Hoet, die hem uitnodigde voor zijn tentoonstelling Yellow in Geel.

Bovenop de documentaire waarde tracht Robert Kot met zijn afbeeldingen een imaginaire context te scheppen, verder gaand dan de eenvoudige opname van de realiteit en zich uitstrekkend naar een inhoud die soms meer conceptueel dan weer figuratief is: topografische portretten, verloederde landschappen waarin de realiteit zich met fictie mengt in een bijna verbeelde wereld.

De serie zwart-witfoto’s die Robert Kot tentoonstelde voor de Prijs Jonge Belgische Schilderkunst is een selectie uit een groter, lopend ensemble, waaraan op tijd en stond nieuwe ideeën en beelden worden toegevoegd, als een dagboek of een soort reisverslag.

Twee elementen zijn van groot belang in het werk van Lara Mennes: culturele geschiedenis en geheugen. Architectuur is een terugkerend thema. De kunstenares bekijkt het als sociale en persoonlijke verhalen, als ijkpunten van het verleden in een landschap. Mennes’ foto’s van gebouwen tonen niet enkel de bouwwerken zelf, maar ook de persoonlijke en globale connecties binnen het gebouw, net als post-industriële elementen die een invloed hebben gehad op het architecturaal landschap. De kunstenares verkent aldus met haar analoge fotografie de materiële cultuur van het verleden en alle geschiedenis die deze met zich meebracht.

“Cité van Lara Mennes confronteert de toeschouwer via foto’s en tekstfragmenten met een soms vergeten ‘stukje’ België, waarin een opmerkelijke geloofsgeschiedenis waar komt dit vandaan ?? zichtbaar wordt. In 1902 werd in Limburg steenkool ontdekt en vanaf 1913 werd er in Winterslag, naar een ontwerp van Adrien Blomme, begonnen met de bouw van mijninfrastructuur en bijbehorende woonwijken,” schreef Christophe Van Gerrewey.

Lara Mennes studeerde fotografie aan de Hogeschool Sint-Lukas te Brussel en kunstgeschiedenis aan de Vrije Universiteit Brussel. Daarna vervolledigde ze haar studies met een master aan het Central Saint-Martins College of Arts and Design in Londen. Ze stelde o.a. tentoon in het FoMu in Antwerpen (2012) en Emile van Doren Museum in Genk (2012).

Het werk dat Caroline Pekle indiende voor de editie van de Jonge Belgische Schilderkunst voerde de toeschouwer weg uit het Paleis voor Schone Kunsten naar een reusachtig beeld op de gevel van het Rijksadministratief Centrum. Terug in het Paleis passeerde de toeschouwer aan de ingang het oog van de Fotograaf, een tekening gemaakt met grijs potlood, als een stille getuige van een bezoek aan de tentoonstelling. Pekles installatie bewoog zich tussen werkelijkheid en mentaal beeld, stelde vragen over lichamen die bewegen in de werkelijkheid en blikken die bewegen in een denkbeeldige wereld. Het ware een topografie, afgebakend met wegenkaarten en met centraal een Kaartenkasteel dat een plek opriep die zowel ideëel als breekbaar was.

Caroline Pekle woont en werkt in Berlijn.

Els Vermang is geïnteresseerd in de interactie tussen materialiteit en immaterialiteit en gebruikt traditionele en nieuwe technieken en materialen. Hoewel haar kunstwerken de uitdrukking zijn van een systematisch toegepast proces met behulp van een elementair vocabulaire, plaatsen ze wiskunde en fysica in perspectief. Ze laat zich inspireren door wetenschappelijke en filosofische overwegingen, wat haar onderzoek in de genealogie van de conceptuele kunst plaatst.

Voor de Jonge Belgische Schilderkunst stelde Els Vermang een reeks werken tentoon die tot stand kwamen in samenwerking met het Brusselse collectief LA b[au] en het team van galerie MediaRuimte. Hun aanpak kan je samenvatten als een n-dimensionale, parametrische en transdisciplinaire behandeling van het ruimtelijke denken. De sculpturen Frameworks 5x5x5 en SwarmDot en de reeks afdrukken Chrono lieten de verschillende formaten van hun werk zien. Interactieve en generatieve processen vloeien samen in een beschouwend geheel dat de grenzen tussen traditionele kunst en avant-garde overschrijdt.

Els Vermang woont en werkt in Brussel. Ze is afgestudeerd als architect aan de Universiteit Antwerpen en maakte van 2003 tot 2023 deel uit van het trio LAb[au] vooraleer een solo parcours aan te vatten. Als curator won ze in 2019 de Europalia Curators Award, bekroond met een tentoonstelling in KANAL.

De vormen en materialen van Leon Vranken voelen vreemd vertrouwd aan. Het zijn elementen die uit hun context zijn gehaald en die de kunstenaar herdefinieert alsof hij ze opnieuw uitvindt. Vrankens werk beweegt zich tussen verschillende disciplines en verkent de grenzen van de beeldhouwkunst, vaak gekenmerkt door het gebruik van industriële materialen en ready-mades. In tegenstelling tot een onpersoonlijk en mechanisch productieproces, zoals in de minimal art, toont Vranken een poëtisch geheel van sculpturen die zichzelf soms verwarren met hun niet-functionaliteit.

In zijn installatie voor de Jonge Belgische Schilderkunst verbond Leon Vranken zuivere geometrische vormen met doordeweekse voorwerpen die hij een andere functie gaf. Zo veroorzaakte hij een subtiele verschuiving in onze waarneming van de werkelijkheid. Zijn werk riep bij de toeschouwer verwarring en onzekerheid op. Het zaaide existentiële twijfel over de ‘echtheid’ van wat men zag en over de causale impact van een daad op de omgeving. Maar terwijl de tentoonstellingsruimte inwerkte op zijn werkelijkheidsbeleving, beïnvloedde de bezoeker zonder dat hij er erg in had ook zelf het werk.

Leon Vranken woont en werkt in Antwerpen. Zijn werk bevindt zich in de collecties van het Middelheim Museum in Antwerpen en het Centrum voor Hedendaagse Niet-Objectieve Kunst in Brussel. Hij had o.a. een solotentoonstelling in White Box te New York en maakte deel uit van de Beaufort Triënalle in Oostende.